دریای بی‌کران دروغ بود؛
آزادی بیان
دروغ.
ابرها
بی‌امان در حرکت،
كوچ نا بهنگام بی‌چاووشی را
به یاد می‌آورند.
باد، صدای درخت را در آورده است.
خواب، اما،
دردی‌ست مشترک.
دهانم تلخ است.
صورتم را می‌شورم.
رادیو به خانم‌ها وآقایان عزیز صبح بخیر می‌گوید.
هنوز صبح نشده، اما.
کدخدا آواز مرگ می‌خواند؛
ناکوک.
و زیر خاکسترهای شهر
زندگی ادامه دارد.
سه‌شنبه ۱۵ آبان ۹۷
امضای مبارک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر