تنهایی شبانه

هیچ کس اینجا نیست

تا خستگی هایم را
 و سرگردانی هایم را

با او به تماشا بنشینم

دست در دست و شانه به شانه

تنها غرش ارابه های آهنین است و

نگاهه شمشاد های سرگردان چو من

رسته از میان فاضلاب

و صدای تق تق لرزان کفش های قرمز روسپیان خسته از کار شبانه

نمی دانم خواب میبینم

یا خود کابوسی ام

نشسته اینجا

تنها

.

.

.

تا رسالتی جور کنم

فریاد بر می آورم

در دل

که :

"شهر در امن و امان است"

و نا گه

نگاه خشم ریز ماشینهای کارتون خواب را خیره به خود می بینم

که گویی اگر جان می داشتند

فریاد را

حتی در دل

و با دل

می دریدند

و من شکرگزار این همه بی شعوری در اطراف

.

.

.

پلک هایم را بر هم میگذارم

تا غریدن ها پایان پذیرد

پس آن گاه

به جیر جیرکها فرصتی دوباره میدهم

تا سازشان را برای هم نوازی شب کوک کنند

و بیدهای مجنون با گیسوان به شانه پریشان

برای رقصی به هنگام

زیر آسمان بی ستاره ی این شهر

جامی شکسته ی تقوی

به سلامتی سربازهای تنها به تماشای سرگردانی خود

نوش کنند

و بی هیچ کس یار موافق

دست در دست و شانه به شانه

به تماشا مینشینم
 خیال شاعرانه ام را

بی خیال خستگی ها و سرگردانی هایم

تهران 1386

بی اجازه

اگر که می شناختمت

بی هیچ کلام مقدسی

تنها به حکم اشتیاقی دور

تنگ

به آغوش می کشیدمت

تهران

۲۷/۷/۱۳۸۶